Olga Kobylańska

Urodziła się w Gurze Humoru w 1863 roku, w ukraińskiej rodzinie urzędniczej. Miasteczko tak jak kiedyś i dziś stanowi centrum dla okolicznych mieszkańców, w tym Polaków z Pojany Mikuli i Pleszy. Jej ojciec, Julian, pochodził z zubożałej szlachty ukraińskiej z Galicji a mama z pochodzenia spolonizowana Niemka, dalsza krewna poety Fryderyka Wernera, z miłości do męża nauczyła się języka ukraińskiego i przeszła na greko-katolicyzm.

Kobylańska z domu mówiła po ukraińsku i polsku a potem kształciła się w niemieckiej szkole i na początku pisała po niemiecku współpracując z wydawnictwami w regionie, w Austrii oraz w Niemczech. Następnie przeszła na ukraiński, nie tylko pisząc w tym języku, ale aktywnie angażując się w ukraińskie życie kulturalne na Bukowinie, w tym ruch feministyczny. Zmarła w Czerniowcach w 1942 roku i została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ulicy Zielonej.

Jej utwory skupiają się na kwestiach społecznych, biedzie, równouprawnieniu kobiet, sytuacji na wsi jak i kwestiach moralno-etycznych klasy średniej, a potem na doświadczeniach I W.Ś. W międzywojniu pojawia się więcej utworów symbolicznych, a na koniec publicystyka dotycząca sowietów. W ciągu swojego ponad siedemdziesięcioletniego życia napisała dziesiątki powieści, opowiadań i nowel. Kilka z nich w drugiej połowie XX wieku zostało zekranizowanych

Jej pomniki można znaleźć zarówno w Czerniowcach przed teatrem jej imienia, jak i w Gurze Humoru. Główny deptak Czerniowiec został nazwany jej imieniem. W Czerniowcach znajduje się również dom-muzeum pisarki.

W języku polski ukazały się powieści „Ziemia” (Warszawa: Pax, 1965) oraz „W niedziele rano ziele zbierała” (Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1981).


Jurij Fedkowycz

Urodził się w Putyli w roku 1834 w rodzinie polskiego szlachcica Horodyńskiego żonatego z córką prawosławnego duchownego. Ochrzczony w kościele katolickim, potem sam zdecydował na przejście na prawosławie oraz zruszczenie imienia i zmianę nazwiska. W młodości oprócz pracy we włościach rodziców uczył się w niemieckojęzycznej szkole w Czerniowcach i swoje pierwsze wiersze pisał właśnie po niemiecku. Jak młody rekrut walczył w armii Austro-Węgierskiej w regimencie bukowińskich i galicyjskich Ukraińców. Te doświadczenia oraz wpływ twórczości Tarasa Szewczenki spowodowały, że Fedkowycz zaczął pisać również po ukraińsku. Ciekawe, że nie znając cyrylicy(!), pierwsze ukraińskie wiersze napisał alfabetem łacińskim. Potem swoje życie dzielił pomiędzy pracę urzędnika w Putyli i Wyżnicy oraz działalność kulturalną, głównie w Czerniowcach, gdzie redagował pierwszy ukraińskojęzyczny dziennik „Bukowina”. Tutaj zmarł w roku 1888 i został pochowany na cmentarzu przy ul. Zielonej. W ciągu swojego życia przełożył na ukraiński wiele utworów literatury światowej.

Utwory Fedkowycza należą zdecydowanie do epoki romantycznej, a w swojej twórczości autor często sięgał do motywów folklorystycznych. Pisał o tęsknocie Hucułów za ich Karpatami, o niedoli żołnierskiej, o walce z uciskiem pańszczyźnianym i staraniach Ukraińców o rozwój własnej kultury.

Imię Fedkowycza nosi Uniwersytet w Czerniowcach, w mieście znajduje się również jego muzeum oraz pomnik. W Putyli w pięknej starej chacie znajduje się filia muzeum.

W języku polskim nie ukazał się żaden utwór Fedkowycza.


Mihai Eminescu

Eminescu był poetą który miał ogromny wpływ na kształtowanie się nowoczesnej tożsamości rumuńskiej i myśli narodowej. Jego ojciec pochodził z wioski pod Suczawą. Mihai urodził się w 1850 roku w Botoszanach w historycznej Mołdawii. Uczył się wiele lat w Czerniowcach i tutaj zdobywał pierwsze doświadczenia artystyczne. Swój pierwszy wiersz poświęcił miejscowemu nauczycielowi gimnazjum, który zmarł w 1866 roku. Znał również język ukraiński. Wprawdzie jego utwory rzadko odnoszą się bezpośrednio do Bukowiny, niemniej jednak Eminescu miał i do tej pory ma wielki wpływ na tutejszą społeczność rumuńskojęzyczną. Przez klasyków literatury rumuńskiej nazywany jest ojcem chrzestnym współczesnego języka rumuńskiego. Prowadził życie typowe dla późniejszej bohemy artystycznej, angażując się w wiele działań artystycznych nigdy nie uzyskał tytułu akademickiego, nie ożenił się, ani nie doszedł do majątku. Zmarł w Bukareszcie w 1889 roku i został pochowany na cmentarzu Bellu.

W Czerniowcach znajduje się pomnik poety. Na ulicy imienia Eminescu znajduje się szkoła w której pobierał nauki, a w szkole od 1989 roku funkcjonuje izba muzealna poświęcona pamięci o poecie.

Wśród prac wydanych po polsku należą „Cesarz i proletarjusz” (Poznań: Rolnicza Drukarnia Nakładowa, 1932), „Wybór poezji i poematów” (Warszawa: Księgarnia F. Hoesick, 1933), „Poezje” (Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1960).


Gregor von Rezzori

Bardzo oryginalny artysta, wywodzący się z sycylijskiej rodziny, jaka jeszcze w 18. wieku przeniosła się do Wiednia. Jego ojciec był urzędnikiem w Czerniowcach (rodowe nazwisko d’Arezzo). Rezzori urodził się w 1914 roku i wychował w Czerniowcach. Następnie studiował w Braszowie i Wiedniu,  zamieszkał w Bukareszcie, Berlinie i na koniec we Włoszech, gdzie zmarł w 1997 roku i został pochowany w Donnini w Toskanii. Był kolejno obywatelem Austro-Węgier, Rumunii, ZSRR, Niemiec i Austrii, niemniej jednak w latach 1944-1984 miał paszport bezpaństwowca. Lata sześćdziesiąte spędził pomiędzy Rzymem a Paryżem. Oprócz literatury zajmował się również pisaniem scenariuszy filmowych i aktorstwem. Swoje książki pisał po niemiecku i często w nich wracał do tematu Bukowiny, jak na przykład w powieści o wyimaginowanej krainie Magrebin. Rezzori jako aktor wystąpił u boku takich gwiazd jak Brigitte Bardot i Marcello Mastroianni. Płynnie posługiwał wieloma językami, w tym niemieckim, rumuńskim, włoskim, polskim, ukraińskim, jidysz, francuskim i angielskim.

W 2020 roku, w Czerniowcach przy wejściu do biblioteki naukowej uniwersytetu im. Jurija Fedkowycza (ul. Lesi Ukrainki 23) odsłonięto popiersie autora.

Na język polski przełożono dwie powieści Rezzoriego: „Gronostaj z Czernopola” (Warszawa: Czytelnik, 2003) oraz „Pamiątki antysemity” (Sejny: Fundacja Pogranicze, 2006).


Georg Drozdowski

Urodził się w Czerniowcach w 1899 roku w rodzinie habsburskiego oficera. Ojciec miał polskie pochodzenie a matka francuskie. Naukę pobierał w Czerniowcach a wakacje często spędzał w majątku rodziny matki w Kalineszti na południowej Bukowinie. Po I W.Ś. zdecydował się dalej mieszkać w Czerniowcach starając się uzyskać wykształcenie medyczne, ale warunki zmusiły go do pracy w wielu różnych zawodach (jako kioskarz, handlowiec, bankowiec…). W latach międzywojennych angażował się w życie teatralne miasta, pisał dla miejscowych niemieckojęzycznych gazet i publikował swoje pierwsze utwory. Zgodnie z umową Ribbentrop-Mołotow, bukowińscy Niemcy zostali zmuszeni w roku 1940 do przymusowego przesiedlenia do Rzeszy, więc Drozdowski zmuszony był opuścić Czerniowce. Po służbie w Luftwaffe w Zagrzebiu zamieszkał w austriackim Klagenfurcie. Tam rozwija swoje pisarstwo i publikuje wiele powieści i wierszy. Kontynuuje zainteresowanie teatrem, redaguje miejscową gazetę, tłumaczy prozę z niemieckiego i na niemiecki. W 1984 roku pisze „Wówczas w Czerniowcach i okolicy, wspomnienia starego Austriaka”, która podobnie jak i pozostałe utwory Drozdowskiego nie została przetłumaczona na polski. Pisarz zmarł w roku 1987 i został pochowany w Klagenfurcie. Jego pisarstwo przyczyniło się do zawiązania współpracy pomiędzy regionami Bukowiny i Karyntii.

W Niemieckim Domu w Czerniowcach jest sala-muzeum Drozdowskiego, a na domu gdzie mieszkał pisarz przy ulicy Szewczenki ustawiono tablicę pamiątkową, podobną do tej ustanowionej w Klagenfurcie.


Marija Matios

Współczesna pisarka ukraińska, pochodząca z huculskiej wsi Roztoki, w rejonie putylskim na ukraińskiej Bukowinie. Ukończyła studia w Czerniowcach na fakultecie filologicznym. Pisze wiersze i powieści, w dużym stopniu nawiązujące do tradycji swojej rodziny. W roku 1991 była jedną z współtwórczyń literaturo-artystycznego pisma p.t. „Bukowińskie Czasopismo”. Zajmuje się psychologią i etnografią.

Utwory Matios zostały przetłumaczone na kilkanaście języków europejskich. Po polsku ukazały się „Nacja” (Rzeszów: Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu, 2006) oraz „Słodka Darusia” (Warszawa: Wydawnictwo Andrzej Bihun, 2010).